Laatste weken Panauti

Geen idee wanneer ik dit reisverslag kan gaan typen en kan plaatsen want internet ligt er volgens mij al bijna een week uit.Dus dit reisverslag heb ik eerst maar even oldscool pen op papier geschreven. Het is inmiddels al bijna 2 weken geleden dat ik mn vorige reisverslag heb geplaatst. Dat betekent dat deze ochtend onze laatste ochtend hier is. Over 2 uurtjes ongeveer nemen we afscheid en gaan we terug naar Dhapasi in Kathmandu. We slapen bij Rajesh want morgen gaan we met alle vrijwilligers raften. Daarna gaan Marissa en ik door naar Pokhara, waar we willen gaan paragliden. Het is even afwachten of het weer in de Himalaya het toelaat maar zoals het er nu uitziet gaat het wel lukken. Ik ben er nu al zenuwachtig voor en mn hoogtevrees zal zeker op de proef worden gesteld. Het is een van de mooiste en bekendste plekken van Nepal maar volgens mij ook van de wereld ofzo om te paragliden, dus het zal vast wel goed geregeld zijn ;)
Maar goed, de laatste ochtend dus hier. Ik vind het fijn dat het erop zit omdat ik compleet uitgeput ben en eraan toe ben om weer een eigen plan te kunnen trekken ipv afhankelijk te zijn van het programma en de verplichtingen in het weeshuis. Begrijp me niet verkeerd, ik heb een mooie tijd gehad hier! Ik ben mezelf tegengekomen en heb mezelf beter leren kennen. Daarnaast heb ik hele mooie mensen ontmoet, waarvan Himal bovenaan staat. Hij is pas 24 jaar (daar ben ik gister pas achter gekomen) en zijn grote droom is een jaar geleden in vervulling gegaan: een weeshuis opnene. Hij wilde iets goeds doen en iets betekenen voor kinderen. Hij is ontzettend lief voor de kinderen en geeft echt om ze. Geen kwaad woord over hem. Ook toen ik laatst een dag ziek op bed lag kwam hij regelmatig checken hoe het met me gingen en hij kwam mango's brengen om aan te sterken. Niet veel mensen zullen hem nadoen. De kinderen hier zijn ook echt schatjes. Elke ochtend als ik uit mn kamer kom hoor ik van alle kanten 'Good morning Jun sister'. Ook zijn alle kinderen zo gelukkig en altijd vrolijk. Ik heb ze geen moment horen klagen of zeuren, terwijl er veel van ze gevraagd wordt. Ze maken lange dingen en moeten veel huiswerk maken enzo, maaar nooit ook maar een keer klagen. Je staat er niet altijd bij stil, maar de kinderen hebben geen ouders meer. Als ik met papa of mama belden vroegen ze altijd met wie ik belde, dus dat zei ik dan en dan besef je ook: o ja dat kunnen zij helemaal niet. Ik ga straks naar huis terug naar mn ouders en zij hebben die niet, dat is best heftig om te beseffen terwijl je al die lachende en vrolijke gezichtjes ziet.
Afgelopen 2 weken hebben we veel gedaan en gezien.

We hebben nu les, mn reisverslag is nog lang niet klaar. Na de les hebben we meteen ontbijt en daarna nemen we afscheid. Dus ik weet niet wanneer en of het binnen korte tijd is, maar de toevoeging aan dit reisverslag houden jullie van me tegoed!